आज बिडी झोन मध्ये गप्पा ऐकत बसलो होतो. त्या होत्या तमाशा, बारी आणि एकंदर थिएटर विषयीच्या. याबाबत मी स्वतःशी विचार केला असता, पैसा आणि परिस्थिती या दोन्ही बाबत मी स्वतःला सुखी मानतो. कारण जर घरची परिस्थिती जर अत्यंत चांगली (आर्थिक) असती, तर मी काय केले असते देव जाणे!
ज्याला निव्वळ अय्याशी असे म्हणता येईल ती मी सुरुवातीच्या पाच ते दहा वर्षात केली. मात्र ती दुस-यांच्या पैशावर! वयाच्या अठराव्या वर्षापर्यंत माझी दारू नियमित मात्र नियंत्रित होती. त्यावेळी माझ्यापेक्षा वयाने मोठ्या असणा-या मित्रांच्या नादाने त्यांच्या पैशांनी हे शौक केले. मात्र अठरा ते तेवीस या वयाच्या काळात मी तेथे जायचो ते फक्त भरपूर दारू पिण्यासाठी! असो.
हे एक आणि दुसरी बाब की मी अजून गांजा वगळता ब्राऊन शुगर/चरस हे कधी पहिले देखील नाही आणि पहायची इच्छा देखील नाही. यापैकी बारीचे आकर्षण हे नसण्याचे कारण पैसा नसून माझ्यामते त्या नादात भल्या-भल्याचे जे झाले, त्याचा मी एक साक्षीदार असल्याने त्यापेक्षा दारू बरी, या निष्कर्षापर्यंत मी आलो. कारण जुगार, दारू पेक्षा देखील मी थोडा आउटलाईन शी संबंधित असल्याने यात बरबाद झालेली माणसे मी पहिली होती.
मात्र राहून राहून एक विचार असा डोकावतो की, हेच दारूच्या बाबत का होत नसावे? कारण मी आता मागच्या महिन्यात 'आनंदवन' इथे दाखल असताना मला माझे मित्र उदयन कायंदे यांचा फोन आला की आमचा सोलापूरचा मित्र अनिकेत अवसेकर याने फाशी घेऊन आपली जीवनयात्रा संपवली. हा तिशीतला मुलगा, एक दोन वर्षाचा फरक सोडता समवयस्क म्हणता येण्याजोगा. घरी हॉटेल, लॉज, बार असे सर्वकाही...
त्यातही तुलना करता आपले मन अजून तितके कमकुवत झाले नाही असे जाणवते.
याच वेळी मला आनंदवन मधील, ज्याचे उत्तम व्यक्तिचित्र होऊ शकेल असा चरसी मुलगा, आदिल चरसी आठवतो. वय साधारण बावीस. हा लहानपणापासून चरसी झालेला. आता त्याने 'सायको' ची प्राथमिक अवस्था गाठलेली. याला पाहताना मी दारू पिल्यावर हिंस्त्र होतो असे कुणी सांगितले तर भीती वाटते.
भीती कदाचित जेलची नसून आपण वेडे होऊ की काय याची असते. आणि आपण काय करतो हे कळत नाही त्यामुळे स्मरणशक्ती नष्ट होण्याची देखील. असो.
आज tda देखील नेहमीप्रमाणेच (टंगळमंगळ करत ) केला.
ज्याला निव्वळ अय्याशी असे म्हणता येईल ती मी सुरुवातीच्या पाच ते दहा वर्षात केली. मात्र ती दुस-यांच्या पैशावर! वयाच्या अठराव्या वर्षापर्यंत माझी दारू नियमित मात्र नियंत्रित होती. त्यावेळी माझ्यापेक्षा वयाने मोठ्या असणा-या मित्रांच्या नादाने त्यांच्या पैशांनी हे शौक केले. मात्र अठरा ते तेवीस या वयाच्या काळात मी तेथे जायचो ते फक्त भरपूर दारू पिण्यासाठी! असो.
हे एक आणि दुसरी बाब की मी अजून गांजा वगळता ब्राऊन शुगर/चरस हे कधी पहिले देखील नाही आणि पहायची इच्छा देखील नाही. यापैकी बारीचे आकर्षण हे नसण्याचे कारण पैसा नसून माझ्यामते त्या नादात भल्या-भल्याचे जे झाले, त्याचा मी एक साक्षीदार असल्याने त्यापेक्षा दारू बरी, या निष्कर्षापर्यंत मी आलो. कारण जुगार, दारू पेक्षा देखील मी थोडा आउटलाईन शी संबंधित असल्याने यात बरबाद झालेली माणसे मी पहिली होती.
मात्र राहून राहून एक विचार असा डोकावतो की, हेच दारूच्या बाबत का होत नसावे? कारण मी आता मागच्या महिन्यात 'आनंदवन' इथे दाखल असताना मला माझे मित्र उदयन कायंदे यांचा फोन आला की आमचा सोलापूरचा मित्र अनिकेत अवसेकर याने फाशी घेऊन आपली जीवनयात्रा संपवली. हा तिशीतला मुलगा, एक दोन वर्षाचा फरक सोडता समवयस्क म्हणता येण्याजोगा. घरी हॉटेल, लॉज, बार असे सर्वकाही...
त्यातही तुलना करता आपले मन अजून तितके कमकुवत झाले नाही असे जाणवते.
याच वेळी मला आनंदवन मधील, ज्याचे उत्तम व्यक्तिचित्र होऊ शकेल असा चरसी मुलगा, आदिल चरसी आठवतो. वय साधारण बावीस. हा लहानपणापासून चरसी झालेला. आता त्याने 'सायको' ची प्राथमिक अवस्था गाठलेली. याला पाहताना मी दारू पिल्यावर हिंस्त्र होतो असे कुणी सांगितले तर भीती वाटते.
भीती कदाचित जेलची नसून आपण वेडे होऊ की काय याची असते. आणि आपण काय करतो हे कळत नाही त्यामुळे स्मरणशक्ती नष्ट होण्याची देखील. असो.
आज tda देखील नेहमीप्रमाणेच (टंगळमंगळ करत ) केला.
No comments:
Post a Comment