01/10/2010

हा रीलॅप्स खरा तर सध्या सोप्या आणि स्पष्ट शब्दात सांगायचे तर त्याचे वर्णन 'माज' असे करता येईल. पण माझ्यामते ते तितकेसे खरे नाही, कारण याबाबत माझे असे मत आहे की, 'कृपा' किंवा ए.ए. चे साहित्य हे विशिष्ट प्रकारचे संस्कारच असतात, त्यानुसार माझ्यात कांही मला आणि इतरांना देखील जाणवणारे बदल हे होत असतात. त्याचे कांही सकारात्मक परिणाम देखील मला मिळू लागतात. मात्र त्याचवेळी हे बदल मला नकोसे देखील होतात. किंवा ते तसेच राहतील का? मला ते पेलवतील का? या शंका मनात घर करतात. त्याचा परिपाक किंवा परिणीती ही हा रीलॅप्स घडण्यात होते.
आज आउटपूटमध्ये वेक अप कॉल यासंबंधी बोलण्यास सांगितले. पण मी ते टाळले कारण वेक अप कॉल ला वास्तवाची 'जाणीव' हा शब्द वापरणे उचित राहील. (पण इथे 'जाणीव' या शब्दाचे पेटंट आणि कॉपीराईट असल्याने त्याचे हक्क घेऊनच वापरावा लागतो!)तर माझ्याबाबत ख-या अर्थाने ही जाणीव पहिल्या अॅडमिशन मध्ये तब्बल चौथ्या महिन्यात झाली!
कारण त्यावेळी मी कोणत्याही प्रकारे स्वतःपुरते देखील पैसे न कमावता केवळ दारू पीत राहणे असे काहीतरी ध्येय बाळगून होतो. कारण दारू मी बंद करू शकतो, दारू 'सुटू' शकते, किंवा सोडायची आहे हा विचारच मी करू शकत नव्हतो. तेंव्हा स्वतःकडे त्यादृष्टीने विचार सुरु केला, तेव्हाच माझ्यासाठी ख-या अर्थाने 'वेक अप कॉल' होता.

त्यानंतर दोन वेळा प्रयत्नात अडथळा आला, स्लीप(!) मूळे, मात्र ती आजाराचाच एक भाग म्हणून आणि परत पीत बसने हा काही उपाय नाही हे जाणून परत प्रयत्न सुरु केले. त्यात अजून एक अडचण अशी सतावते, की, मनासारखे पैसे, नोकरी  नाही मिळाली तर पुढे काय? कारण मी आतापर्यंत दारू पिणे आणि भांडणे या व्यतिरिक्त काही केलेच नाही!
आता दुसरा मला सतावत असणारा मुद्दा, की, जोपर्यंत मी मला आवश्यक वाटतील तेवढे पैसे कमावण्यास सक्षम होईन तोपर्यंत माझा भाऊ मला पैसा पुरवेन, असे म्हणाला तो त्याचा मोठेपण आहे... मात्र... त्यात पुन्हा अटीचा प्रश्न की दारू पिली तर परत रस्त्यावर.....
 त्यासाठी हे अवलंबित्व नको वाटते.
आता थोडे जी. ए. च्या कथा वाचत आहे त्या वाचताना आयुष्यांत दु:खाची आणि निरर्थकतेची जाणीव होते त्यावरून दोन-चार दिवसांपूर्वीची बातमी आठवली, की..'नीलहिलइझम' या कसल्याशा इझम वाल्या मुलाने २००० पानी (निश्ते सारख्यांच्या अभ्यास करून) इमेल पत्र लिहून आत्महत्या केली.
त्याची कीव वाटली.कारण त्याआधी त्याने जी.ए.ची कथा एकतरी वाचायला हवी होती!
द.भी.कुलकर्णी यांनी त्यांना आयुष्यातले दु:ख वेचीत हुडकत फिरणारा फकीर म्हटले आहे,  ते अतिशय योग्य आहे.